Terug naar de jaren 60. Johan: stoere jongen: leren jasje, grote kuif. Anneke: een prachtige meid: een petticoat en pijpenkrullen. Ze vallen als een blok voor elkaar. Ze wandelen over de stranden, delen dezelfde vrienden en rijden op Johans brommer rondjes door de polders. Voor twee kwartjes kopen ze een ijsje. Na drie jaar verkering willen ze trouwen, maar het huwelijk mag niet doorgaan van Annekes ouders. De reden? Johan komt niet uit een middenstand familie. Ze moet haar verkering uitmaken. Tot groot verdriet scheidden hun wegen.
Anneke ontmoet een lieve partner, trouwt en sticht een gezin. Johan doet hetzelfde. Ze wonen niet meer bij elkaar in de buurt en komen elkaar nooit meer tegen.
Maar Anneke komt op jonge leeftijd alleen te staan als haar man overlijdt. Ze heeft veel van hem gehouden en ze mist hem enorm. Maar ze wil niet achter de geraniums gaan zitten. Ze past op haar kleinkinderen, maakt mooie reizen, fietst en zwemt met vriendinnen. Ze eet maandelijks eten in het buurthuis.
Johans vader overlijdt en ik mag spreken op zijn afscheid. En een paar jaar later overlijdt ook zijn eigen vrouw. Ook dan vraagt de familie of ik wil voorgaan tijdens haar afscheid. Die momenten zijn intens en ook heel bijzonder. Ik weet dat Johan later probeert de draad van het leven op te pakken. Met zijn goede vriend, uit de jaren 60, spreekt hij regelmatig af.
Enkele jaren later belt Johan mij, ik zie zijn naam in mijn scherm. Ik denk ‘oh nee, toch niet wéér een overlijden in zijn familie?’ ‘Jij doet toch ook leuke dingen?’, vraagt hij. Ik probeer even af te tasten wat hij bedoelt. ‘Jij bent toch ook trouwambtenaar?’
Heel even denk ik nog dat één van zijn kinderen misschien gaat trouwen. Maar Johan belt voor zichzelf. Johan is door zijn goede vriend meegenomen naar het buurthuis. En daar zag hij Anneke weer. Ze dronken koffie en het was als vanouds. Ze pakten de draad weer op waar ze 60 jaar geleden gebleven waren. Ze raken niet uitgepraat. Over hun levens, hun partners en de kinderen. Over alles wat ze meegemaakt hadden.
De vonk springt weer over. Ze weten het zéker. Ook al zijn ze nu bijna 80. Ze willen trouwen. Wat vroeger niet mocht, gaat na 60 jaar alsnog gebeuren. Op de vraag of ik ze wil trouwen, zeg ik alvast volmondig ‘ja’.
Deze column verscheen eerder in Zij & Zeeuws, december 204
