Als uitvaartspreker ontmoet je veel mensen. En dan woon ik ook nog eens in een klein dorp, waar iedereen iedereen kent. En ook in de omliggende dorpen is dat het geval. Soms leid je een afscheidsplechtigheid waar tien mensen zijn, soms zijn er driehonderd. Die mensen kijken naar mij, ze luisteren naar wat er verteld wordt. Ze onthouden mijn gezicht. Maar logischerwijs ken ik hén natuurlijk niet allemaal van gezicht.
Dat besef ik pas goed als ik op een dag in het plaatselijke ziekenhuis ben. Ik loop er met de kinderen aan de hand als iemand gedag zegt. Ik zeg gedag terug, maar ik weet even niet waar ik haar van ken. De taxichauffeur die patiënten afzet, roept: ‘Hé Wendy’. Ik ken hem van gezicht, maar ik weet er even geen naam bij.
Daarna doen we boodschappen. Weer zeggen mensen gedag, met sommigen maak ik een praatje. Ik vraag hoe het met ze gaat, zij geven mijn kinderen een hand en vragen hoe ze heten, hoe oud ze zijn. De gesprekken duren niet te lang, want als ik aan mijn mouw getrokken wordt, weet ik dat de kinderen het al snel zat zijn. Toch weten zij dat ze niet mogen zeggen ‘Gáán we?’ Ze weten dat het vaak mensen zijn die verdrietig zijn (geweest) en het fijn vinden om nog even te praten. Het feest der herkenning gaat door, als ik mijn kinderen daarna naar school breng kom ik mensen tegen die ik allemaal gedag zeg. ‘Ken jij iederéén van begrafenissen?’ vragen de kinderen. Ik vertel: van de één heb ik een schoonmoeder begraven, bij de ander sprak ik op de uitvaart van een vader. Bij weer een ander was ik op de crematie van een zus.
Later, als we de dag nog eens doornemen, komen de gebeurtenissen van de dag nog even ter sprake. ‘Heb jij dat ook gezien mama, vandaag?’ vraagt mijn dochter. ‘De mensen kijken echt naar mijn broer en mij alsof ze zeggen “zijn dát nou je kinderen?”.’ Het was mij niet meteen opgevallen, maar voor haar voelden die aandacht en die blikken ongetwijfeld zo. Ze denkt en denkt. En vraagt dan: ‘Zouden de kinderen van Ed Sheeran en Katy Perry dat gevoel ook hebben als ze met hun vader of moeder ergens lopen en dan elke keer aangesproken worden?’
Ik zou het echt niet weten. Eh… heb ik dit goed begrepen? Vergelijken ze mij nou met Katy Perry en Ed Sheeran? Ik ben geen wereldster, geen BN’er. Hooguit een BF’er. Een Bekende Flakkeeënaar.
