Over mij

Of dat nu aan het einde van iemands leven is, of juist in het begin van een nieuwe fase, tijdens een huwelijk. Voor beide gebeurtenissen duik ik graag in het leven van mensen. Wat is het dat ons verbindt, wat heeft die ander gevormd, waar word je blij van en wat doet er pijn? Ik zoek altijd naar de meest passende woorden. Zodat een verhaal je ráákt.

Een verhaal maken kost tijd. En daarom komt er niet binnen 5 minuten een kladblok op tafel. We maken kennis en als het goed voelt, ga ik vragen stellen, de ander mag vertellen. Met mijn vragen maak ik los wat vast zit, we zullen ongetwijfeld uren praten. Vellen vullen met woorden is voor mij niet zo’n probleem. Maar de kunst zit ‘m vaak in de woorden die níet gezegd worden, de gevoelens die eerst onbesproken bleven, om die ook vorm te geven. Alleen dan kan ik een verhaal maken dat écht is.

Iedere keer weer is het bijzonder als je wordt gevraagd om te spreken op een afscheid van iemand die zo dierbaar was. Ze zeggen wel eens: ‘Een uitvaart is dan geen dag uit het leven, het is een leven in éen dag’. En voor die dag mag ik bijzondere woorden schrijven. Woorden voor mensen met allerlei verschillende achtergronden, culturen en religies. Als het even kan met een traan en een (glim)lach.

En dat zelfde geldt ook voor huwelijken. Ook dan is het bijzonder als je gevraagd wordt een ceremonie te leiden. Ik ben een voorstander van trouwen in een ontspannen sfeer, waarin zeker ruimte is voor diepgang, maar ook voor een grapje. Trouwen mag dan een serieuze aangelegenheid zijn, het is niet de bedoeling dat het in formaliteiten verzandt… In de aanloop naar de bruiloft toe, probeer ik het bruidspaar, maar ook hun familieleden op de voet te volgen. Zodat ik ook een beetje familie wordt. Voor eventjes dan.

Als ik bij je aan tafel mag zitten, weet dan dat er iemand tegenover je zit die niet houdt van gebakken lucht. Ik houd niet van ‘gedoe’ en ben erg pragmatisch ingesteld. Ik probeer nuchter en objectief te zijn, maar wel meelevend en betrokken. Alles wat ik doe, doe ik met veel inzet en daarbij probeer ik altijd oog te houden voor de mensen om mij heen. Ik stel me kwetsbaar en onbevangen op, zodat ik naar je kan luisteren, ik je kan horen en zien. En het kan zelfs gebeuren dat ik met je lach én huil. Want ik ben immers ook maar een mens en geen schrijfmachine.

Als ik tijdens de ceremonie zie dat mensen luisteren, als ze daarna zeggen, ‘we waren iedere keer weer zo nieuwsgierig naar wat er nu weer kwam’, dan weet ik dat het goed was.

Noem mij uitvaartspreker of trouwambtenaar. Woorddienstbegeleider of trouwmevrouw. Ritueelbegeleider of Babs. Funerair spreker of ceremoniespreker. Het maakt mij niet zo veel uit hoe je me noemt. Ik ben Wendy. Aangenaam. En schrijf en vertel graag jouw verhaal.