Leonie

Maar als je dan vertelt dat je dit in de uitvaartbranche doet… dan kijkt men je toch verwonderd aan.

Is het niet verdrietig om hierin te werken? Natuurlijk word je geraakt door de emoties van nabestaanden; zelf herken ik het verlies van belangrijke mensen om mij heen maar al te goed. Maar misschien ontstond juist ook hierdoor het verlangen om mensen in die kwetsbare periode bij te staan. Als je zelf de woorden niet kunt vinden of ze durft uit te spreken, hoe fijn is het dan als iemand je hierbij kan helpen. En het gaat niet alleen over ‘de dood’, het gaat vooral ook om iemands ‘leven’….. waardig afscheid nemen van een uniek persoon die een leven lang rijk is aan prachtige verhalen, anekdotes, familie en passies maar ook de donkere dagen die hem of haar uiteindelijk tot de persoon maakten die hij of zij was.

Goede vrienden hoefde ik niets uit te leggen. Zij begrepen het meteen; het spreken op uitvaarten, dat past mij als een jas. Gevoelig, integer, dienstbaar en interesse in de mens ….
Ik heb het geluk dat Wendy op mijn pad kwam. Het leek toeval maar het móest misschien wel zo zijn. Inmiddels werken we samen, als Wendy niet beschikbaar is, vervang ik haar graag.

En onze manier van werken? Dat doen we op één-en-dezelfde manier. Levensverhalen schrijven en voordragen. De diepte in gaan. Voor en met mensen. De juiste toon en sfeer voelen in een citaat, passende muziek vinden en mooie bruggetjes bouwen.

Een familie die na afloop zegt; ‘jij hebt ons gedragen vandaag’ en ‘oma was precies zoals je haar omschreven hebt’. Of gewoon een warme omhelzing … Daar doe ik het voor. Er kunnen zijn voor iemand. Want Bijzondere Woorden zijn extra bijzonder als iemand hier nog jarenlang kracht en troost uit mag halen.