Ik was altijd trots op waar ik vandaan kwam. Daar stoppen mensen namelijk nog voor een rouwstoet. Wat je vaak ziet: Er zijn mensen die voor de stoet uitlopen om het verkeer te regelen. Dan volgt de rouwauto met daarachter een lange rij auto’s of mensen te voet. Een moment waarop je als voorbijganger respect toont, zou je denken. Het zal de laatste weg van jouw dierbare familielid maar zijn. Maar de laatste jaren heb ik dat respect zien veranderen.
Een fietser die zich ertussendoor wurmt. Een auto snijdt de stoet. De pakketbezorger die midden op de weg blijft staan. Opgeheven handen, middelvingers, getoeter. Geduld en respect lijken uitstervend.
En dan die keer dat we uitstappen bij de begraafplaats. Ik zie (en hoor) het al. Een groepje kinderen in voetbaltenue. Druk spelend, roepend, lachend, schietend. Ik houd mijn hart vast….hoe rot is het voor de familie als we de kist op de baar zetten en dan met veel gegil en gekrijs richting het graf moeten.
Maar ik heb het compleet mis.
Als de kinderen ons zien, hoor ik “Sttttt…” Eén jongen pakt de bal en zet er zijn voet op. Zijn vriendjes gaan keurig naast hem staan en doen hun handen op hun rug. Er is niemand die hen zegt dat ze dat moeten doen. Ze begrijpen gewoon dat hier iets belangrijks gebeurt.
De dragers halen de kist uit de rouwwagen. De jongens in felle voetbalshirts, korte broekjes en modderige knieën, kijken elkaar aan en leggen dan, bijna tegelijk, hun hand op hun hart. Niet ingestudeerd. Het gebeurt gewoon. En het is bijna ontroerend.
Er is een familie die afscheid neemt van een dierbare. Ze weten dat het nu niet hún moment is.
Als de stoet richting het graf gaat, loop ik snel nog even naar ze toe. “Bedankt, jongens!” Ze glimlachen. “Zo hoort het toch?” zeggen ze. Eigenlijk wel, ja. Eén jongen vraagt: “Maar mevrouw, vindt u het goed dat we weer verder voetballen als jullie straks vertrokken zijn?” Nou, van mij wel hoor!
Als we wegrijden zie ik in de spiegel dat ze zich weer klaarmaken om verder te gaan met het spel. Alsof er niets gebeurd is. Alsof respect iets heel vanzelfsprekends is. En dat is het ook.
Met hen komt het wel goed. Nu de generaties boven hen nog.
Deze column verscheen eerder in Zij ?& Zeeuws, juni 2025
